Tell a vision

Ik doe al mijn leven lang mijn eigen onderzoek en volg opleidingen op het gebied van voeding, gezondheid, energiewerk (healing en reading) en persoonlijke ontwikkeling (therapie). Dat is wat ik belangrijk vind in het leven. Omdat ik serieus studeer en dat ook al mijn leven lang doe, weet ik daar veel van. Dat is geen arrogantie, maar opgedane kennis. Ik weet ook alles over stemacteren en de kwintencirkel. Iedereen heeft eigen expertises en dit zijn de mijne.

 

Ik ervaar wat ik op tv zie al heel lang als negatieve input. Ik krijg het gevoel, dat als ik voor het tv-scherm zit, ik meegezogen word door negatieve trillingen, door angstpropaganda en denkbeelden en visies die zo ver van me af staan en me zo niet eigen zijn, dat ik me er letterlijk slecht door ga voelen en er gedeprimeerd van word. Dat is de reden dat ik nu al twintig jaar geen tv kijk, behalve een heel enkele keer een goede film, serie of documentaire als deze worden aangeraden.

 

Gisteren had ik een vergelijkbaar gesprek, met een vergelijkbaar persoon: Iemand die zijn hele leven hard heeft gewerkt, zijn zaakjes meer dan goed voor elkaar heeft, daarmee een status en financiële zekerheid heeft opgebouwd, die daardoor vindt dat ie wel wat te zeggen heeft en die in zijn vrije tijd geniet van een vakantie en een uitje met een hapje en een drankje. Want daar leef je voor.

Een persoon die ik eerst moest uitleggen wat chakra’s zijn en wat transformatie is en die bij mijn uitleg daarop een ‘oké, het zal wel’ wenkbrauw optrok.

 

Wat me opviel, terwijl er in mijn levenshouding niets veranderd is en deze persoon een precies dezelfde levenshouding-en opvatting heeft als de eerste persoon, in een zelfde soort gesprek over tv kijken, het gesprek 180 graden anders was dan toen. Precies tegenovergestelde argumenten kreeg ik op me afgevuurd voor precies dezelfde afwegingen.

Er werd me gezegd dat ik me teveel met de wereld bezighoud, daardoor een heel negatief wereldbeeld heb, dat ik daarom zelf ook heel negatief in het leven sta en een hele negatieve uitstraling heb vanwege al die negatieve dingen waar ik steeds over begin, die echt geen hout snijden en te ver afstaan van de realiteit van het echte leven. “De wereld is nou eenmaal slecht en dat is het altijd al geweest, daar kan jij in je eentje, hoe graag je ook wil, helemaal niets aan doen”. En het bewijs kwam er meteen achteraan: “Word je er nou gelukkig van, om zo met de wereld bezig zijn. Nee? Nou, dan zeg je het zelf toch al. Waarom doe je het dan? Leef lekker je eigen leven, richt je op jezelf en maak je niet zo druk om alles! Kijk naar mij: Ik ben geslaagd en heel gelukkig en jij niet. Dat zegt toch al genoeg?”

 

Ik realiseerde me dat iedereen gelijk heeft vanuit zijn eigen standpunt. En dat er vele Bewustzijnslagen zijn en vele stadia van ontwaken en dat er geen oordeel kan zijn over wie waar is in het ascentieproces van de aarde. Ik heb ergens diepe bewondering voor mensen die gewoon hun leven doorleven alsof er niets aan de hand is, die niet willen weten en ongehinderd door welk Bewustzijn dan ook de trein laten doordenderen in de richting die hij altijd al ging: MIJN leven leven in de wereld en zorgen dat IK daar geslaagd en gelukkig in ben. Dat maakt het leven inderdaad een stuk eenvoudiger.

 

Ik realiseerde me dat als we allemaal tegelijk zouden beseffen wat er aan de hand is er een te grote paniek vanuit een te grote onbewustheid zou gaan ontstaan.

Nee, ik word niet gelukkig van Bewust Zijn. Nee, ik word momenteel niet gelukkig van weten wat er aan de hand is in de wereld, van zien waar we naar toe gaan en wat er gaat gebeuren. Dat is ook niet mijn levensdoel. Mijn geluk zit in het activeren van zielspotentieel, het Licht aanzetten en laten schijnen op dat wat duister is en mensen inspireren in hun creativiteit. Dáár word ik gelukkig van. Mensen die zijn vastgelopen door wat dan ook, weer terugbrengen naar zichzelf, zodat met hen de wereld weer een stukje beter wordt.

 

“Wat blijft er van jouw geluk over als straks blijkt dat jij en je vrouw ziek zijn geworden door de injecties waar je zo heilig in geloofde, je bankrekening is bevroren en al je verdiende geld weg is omdat de bank failliet is, groenten een luxe is die je zelf moet verbouwen en er geen vlees en vis meer te krijgen is omdat boeren en vissers zijn verdwenen, het land zich in een burgeroorlog bevindt omdat er allerlei regels zijn die mensen niet meer accepteren zoals lockdowns en de digitale controle op onze uitgaven, het land in crisis is omdat ons belastinggeld is uitgegeven aan alles wat de burgers niet dient maar wel leeg zuigt en ondermijnt ? Wat als blijkt dat niet alleen Nederland maar de hele wereld wordt geregeerd door een oligarchisch pe do netwerk? Ben je dan ook nog zo gelukkig als nu? ’

Dat was mijn wedervraag aan hem. Daar werd niet op geantwoord. Ik werd met diep medelijden over mijn weerzinwekkende stupiditeit aangekeken en het gesprek werd beëindigd met: ‘Sorry, maar nu haak ik af, je gaat me echt veel te ver”. Het was daarna niet meer zo gezellig.

 

Of dit scenario onze toekomst zal zijn zal moeten blijken. Ik weet wel dat wat ik doe, klopt zoals mijn hart klopt. En dat ik nooit gelukkig zal kunnen zijn in ontkenning of onwetendheid.

Wat er voor mij is veranderd sinds de afgelopen tien jaar, is het Eenheidsbewustzijn. Het weten, of beter gezegd innerlijk voelen dat we niet alleen zijn. Daarom was de wereld destijds niet belangrijk voor mij, maar nu wel. Ik probeer niet in mijn eentje de wereld te verbeteren. Ik BEN de wereld. En ik leef mijn wereld met anderen samen, die hetzelfde Bewustzijn hebben als ik. Samen doen we dit. Voor mij is de wereld niet slecht en altijd slecht geweest, maar is alles buiten dat wat slecht wordt gemaakt door het slechte, juist heel goed en mooi. Daar richt ik me op. Niet vanuit negativiteit, maar vanuit positiviteit. Geluk voor mij is dat we allemáál gezond en gelukkig kunnen zijn, niet alleen ik. Daar zet ik me met ziel en zaligheid voor in. Wat anderen ook van mij van zeggen of van mij denken en hoe dom of wereldvreemd ik ook gevonden word.

 

Ik wil nog wel één ding kwijt: Het verschil tussen het wereldbeeld van televisiekijkers en degenen die al jaren op eigen houtje onderzoek doen en daar hun weg in hebben gevonden, is nog nooit zo groot en uit elkaar liggend geweest als nu.

Hoe zou dat toch komen.