Ode aan Jomanda

Mijn moeder (Tineke de Nooij) is de ontdekker van Jomanda geweest. Over Jomanda is nu een documentaireserie gemaakt, 2 zelfs, op Discovery plus en Videoland.
Voor de jonge generatie: Jomanda was een bekende healer in de jaren tachtig en negentig die werd verguisd toen actrice Sylvia Millecam overleed aan borstkanker. Zij wilde geen behandeling via de reguliere zorg. Iets waar iedereen recht op heeft, of zou moeten hebben, want dat is vrijheid van keuze. Ze werd als prachtige, intelligente, volwassen vrouw postuum neergezet als een onmondige kleuter die zich overgegeven zou hebben aan de kwalijke manipulatie van de alternatieve genezeres die gezegd zou hebben vooral niet naar dokters te gaan.
Na tien jaar rechtszaken is Jomanda voor alles vrijgesproken omdat er niets waar was van waar ze voor werd aangeklaagd, maar toen was ze al gevlucht naar een ver eiland in Canada, omdat alles wat ze vanaf Sylvia’s dood deed, openlijk gedemoniseerd werd. Ze had hier geen leven meer.

Omdat ik zelf healer ben en toen ook al, ben ik eens een keer naar Tiel geweest.
Uit pure nieuwsgierigheid en omdat mijn inborst van nature altijd even sceptisch is als de meeste sceptici, totdat ik ervaar dat dat niet terecht is.
Ik geloof niets totdat de ervaring leert dat me het wel zo is.
Dat gebeurde hier ook. Ten eerste had ik Jomanda al eens een keer ontmoet bij ons thuis en gezien en ervaren dat ze een kristalblauw aura had. Zoiets had ik nog nooit gezien en ervaren. De kleur blauw van haar ‘optreedjurk’ was een aards aftreksel van wat ik zag aan helderheid in haar ‘veld’, pure zuiverheid.
Het enige wat ik aan ervaring en gevoel er mee kan vergelijken is de ijlheid van de muziek van Hildegard von Bingen. Dat was een non uit de middeleeuwen die muziek ‘channelde’, zonder enige kennis van muziek te hebben.
https://www.youtube.com/watch?v=v6qFCYRQKVA

In de grote hal in Tiel die Jomanda had afgehuurd zaten niet alleen duizenden mensen, maar die hadden ook dieren meegenomen, van paarden tot aan hamsters. Katten en honden. Veel babies in buggies en ook veel ‘ongelukkige’ mensen. Zwakbegaafden, spastici, zieken, etc.
Zodra Jomanda met haar niet geschoolde zangstem haar lijflied ‘Let’s get all together now’ inzette, was er één veld. Ik beschrijf nu wat ik nu energetisch waarneem.
Ik heb me toen altijd afgevraagd waarom dat nou zo nodig moest, zingen als je dat niet kunt. Jomanda was ook artiest, ze kwam uit het showballet en stond graag zo op het podium. Naast haar blauwe jurk droeg ze ook een hoofdband, als een soort circusartiest die de waarzegster speelt ofzo. Ik vond dat meer afbreuk doen aan haar geloofwaardigheid dan goed doen.
Nou, dat was mijn ego die dat dacht. Ik zie nu pas dat die valse kraaistem niemand discrimineert. Dat geluid nodigt iedereen uit tot meezingen, want als zij ook niet kan zingen maakt het ook niet uit als jij vals zingt.
Dat is de ware betekenis van ‘Let’s get all together now’.
Die blauwe jurk was een imprint van waar zij vandaan komt.
De kleur van haar eigen aura. Een versterkende energie.
Die band om haar hoofd was een ‘bevestiging’ van haar 7e chakra, haar kruin. De Goddelijke verbinding.
In al die redenen zit háár ego niet.

Daarna bestond de sessie uit instralen, wat ze deed door met haar handen te wapperen (altijd heel leuk om haar mee voor schut te zetten in satires) en mensen uitnodigen op de tafels op het podium. Zodra ze haar vinger had gewezen naar iemand of deze had benoemd ging die in trance. (“die meneer met het zwarte haar en oranje trui links op de voorlaatste rij mag naar voren komen” dat kon ze helemaal niet zien in die grote menigte)
Mensen schokten, schreeuwden, lagen op de grond te rollen, ze deden allemaal dingen waar je in het dagelijkse leven vol voor uitgelachen wordt, maar niemand deed dat. Iedereen was vol ontzag, doodstil en voelde de energie.

Nou kan iedere scepticus mij heel goed uitleggen waar het placebo effect uit bestaat in dit soort ‘hypnoses’, wat het doet en waarom healing je reinste flauwekul is, gebaseerd op fantasieën. En waarom dat mensen aansteekt en beïnvloedt.
Monkey see, monkey does.
Zo zat ik daar ook, eerlijk gezegd, want ja, eerst ervaren, dan concluderen.
Wat ik bij Jomanda heb ervaren vond ik heel bijzonder en zoiets heb ik ook nooit meer meegemaakt daarna. Alhoewel ik zelf niet werd aangewezen of een ‘healing’ervaring had. Maar al die dieren, baby’s en kinderen en gehandicapten… In de sessie van 2 uur was het de meeste van de tijd doodstil.
Je kon een speld horen vallen, er werd niet gehuild, gehinnikt, geblaft of gemiauwd.
Dat vond ik ‘het’ bewijs dat Jomanda echt is.
Dat wat ze doet echt is.
Want mensen ja, die kunnen wel van alles doen en beweren, maar dieren en kinderen doen dat niet, die reageren puur op de energie die er is en de energie was puur Liefde.
Het was niet voor niets dat er wekelijks duizenden mensen naar Tiel togen. Heel veel mensen werden daar gelukkig van.
Voelden een steuntje in de rug. Kregen hoop.

Ik ben heel blij dat er nu na lange tijd documentaires zijn gemaakt over Jomanda en ik hoop dat ze wordt gerehabiliteerd, want iemand die op aarde is gekomen, ook al draagt ze een blauwe jurk en een hoofdband en zingt ze vals- om mensen Heelheid te laten ervaren, is echt op de moderne heksenstapel gegooid door haar zo openlijk te bashen, wat blijkt volledig op basis van onwaarheden. Ik vind het eigenlijk te erg voor woorden dat een persoon met een zuivere intentie die zo’n grote roeping had en er helemaal voor ging, zo dood is geknuppeld.
Dat zou niet moeten mogen.
Daarom deze ode aan Jomanda.