Gewoonweg omdat ze zich het slechte niet kunnen voorstellen. Omdat ze positief willen zijn en mensen willen vertrouwen. Het goede willen zien.
In plaats van te onderzoeken wat de achterliggende reden voor die ‘agenda’ zou kunnen zijn en op zoek te gaan naar de grotere verbanden, verkondigen ze zaken vanuit een tele(tunnel)-visie die ze kennelijk steeds weer te horen krijgen.
Geroeptoeter dat we normaal als normale mensen in normale tijden absurdistisch en krankzinnig zouden vinden.
Negativiteit signaleren is nu iets positiefs terwijl positief blijven en het negatieve ontkennen de mensheid rechtstreeks naar de ondergang brengt. De kwaliteit van het leven vernietigt. Ineens is het nu zo zichtbaar: We leven ècht in de omgekeerde wereld. It’s happening.
Omdat ik al een half leven lang geen tv kijk en ook geen Netflix, wordt steeds duidelijker wat de programmatuur achter ons ‘leven’ is, hoe sterk deze programmering is en hoe zorgvuldig deze wordt neergezet. Al generaties lang.
TV = programming.
Tegen programmering is niet op te boksen. Het is een ‘mind frame’ waar niet buiten gedacht of gekeken kan worden.
Geprogrammeerde mensen zijn het meest fanatiek als het gaat om het afdwingen voor respect van elkaars mening, maar staan zelf helemaal niet open voor de mening van een ander. Als ze een andere mening horen die buiten hun mind frame valt, zeggen ze dat je ontspoord, of dat je op je gelijk uit bent.
Nou, niemand die waarschuwt voor de agenda wil gelijk hebben. Alleen dat klopt al niet.
Soms heb ik het gevoel dat we ons in een totaal uit de hand gelopen voorstelling van Rasti Rostelli bevinden als mensen met de grootste stelligheid biologisch onjuiste onmenselijke onlogica verkondigen. Mensen happen in citroenen alsof het een rijpe perziken zijn en roepen ‘hmm, oh wat lekker, zo zoet en sappig!’
Dat is heel vermakelijk. Hahaha. Dat kan toch niet. Maar het gebeurt toch, voor onze ogen. Dan fluistert Rasti de groep iets in. Er verandert iets in de sfeer op het podium.
De mensen schrokken nu hun citroen met schil en al op. Ze lopen het podium af de zaal in en proberen het publiek letterlijk het podium op te trekken en iedereen ervan te overtuigen dat ze daar ook zo’n heerlijke perzik moeten komen eten. Sterker nog, Iederéén moet een perzik ! Voor ons aller gezondheid!
Als het publiek niet meteen reageert op deze verandering, want ja, we zijn nog lacherig om het tafereel wat we voor onze ogen zien, worden ze dwingend.
Omdat we een beetje in verwarring zijn, beginnen ze te roepen dat het a-sociaal en egoïstisch is als wij als publiek ook niet -net als zij- een perzik komen eten!
Wij, het publiek, begrijpen niets van wat hier nu gebeurt.
Rasti doet niets, kijkt naar het ontstane chaotische tafereel in de zaal wat haar eigen werk doet en grijnst. Naast hem staan genoeg citroenen voor het hele publiek. Keurig in halfjes gesneden, staan ze grijpklaar voor een ieder die wil. Hij hoeft daar niets voor te doen.
Wat wij niet weten, wat niemand weet, alleen Rasti zelf achter zijn brede lach, is dat hij de groep op het podium heeft ingefluisterd dat iedereen die zo’n heerlijke perzik eet, bij de uitgang in volle overgave €50 fooi in de pot doet maar wie geen perzik eet helaas zal sterven. Het leven zal hard zijn. Daarom is het een daad van naastenliefde als je meedoet en wie niet meedoet is een egoïst.
Dat blijkt Rasti’s verborgen agenda. Niets mis mee. Iedereen zit hier vrijwillig.
We zijn toch volwassen mensen met een eigen wil, mening, denkvermogen en keuze?
Hypnose is toch maar show en bestaat niet echt?
Wat doen we als publiek? Gaan we ook het podium op om te ervaren hoe het is, om mee te gaan met de gehypnotiseerde groep, of blijven we zitten in verbijstering om de hersenlozen die zichzelf totaal zijn kwijtgeraakt tot Rasti weer in zijn vingers knipt?
Ik fantaseer er natuurlijk maar op los. Ik wil niemand in het diskrediet brengen.
Zoiets zou Rasti nooit doen natuurlijk.
Maar denk even over het volgende na: Als je mensen citroenen kunt laten eten in de veronderstelling dat het heerlijke zoete sappige perziken zijn; Zou er dan een grens zijn in wat je iemand onder hypnose kunt laten geloven?
Ik bedoel: Dan kan je mensen toch alles laten geloven waarmee je ze hypnotiseert? Dus ook tegennatuurlijke, rare, onlogische, kromme dingen? Die op het lachwekkende af, zichtbaar niet kloppen?
Er is een parallelle realiteit aan het ontstaan, door een steeds grotere discrepantie tussen het aanschouwende publiek en de citroen etende mensen op het podium.
Rasti’s vingerknip zal de schok zijn van de waarheden die de komende maanden en jaren boven tafel zullen komen. Verbanden die zo diep gaan en buitenproportioneel heftig zijn zullen bloot worden gelegd waardoor heel veel zaken op een gegeven moment niet meer te ontkennen zullen zijn. En dan nog zullen er mensen zijn die de waarheid liever niet willen geloven omdat ze liever geloven in hetgeen wat ze ooit zijn gaan geloven. De waarheid, dat een citroen een citroen blijkt en geen perzik, is voor het volle verstand te pijnlijk. Te confronterend voor zichzelf. En dat is oké. iedereen heeft een eigen pad te gaan en een eigen karma uit te werken. Daarover kunnen wij elkaar niet veroordelen.
We gaan door allerlei fases momenteel als mensheid. Aan de buitenkant tekenen sommige aspecten daarvan zich grimmig en verhard af. De binnenkant geeft een heel ander beeld. Daar is chaos en licht. Scheuren in oude programmatuur, ‘the crack in the wall where the Light shines through’.
Belangrijk is dat we onderscheid blijven maken tussen perziken en citroenen.
Dat is best nog lastig in een samenleving waar progressief links extreem rechts is geworden, onnatuurlijkheid als natuurlijkheid wordt gepropageerd, een man een vrouw moet zijn en andersom, wit daarentegen een andere waarde krijgt dan zwart en waar de geprogrammeerde eenheidsworst overheerst ten aanzien van uniek talent.
In dat laatste ligt wat mij betreft de sleutel naar geluk en verlichting. Is dit de opdracht in deze nieuwe tijd.
Als iedereen focust op zichzelf en een eigen ‘bel’ van creatief talent creëert en daar vanuit leeft, dan zijn we als individu gelukkig. Als we daarbij vanuit introspectie en reflectie te kijken naar wat ons beweegt en wat de wereld beweegt, dan zijn we in staat om alles wat slecht en niet goed voor ons is, af te houden en te kiezen voor onze menselijke natuur.
Dat betekent paradoxaal genoeg ook dat we daardoor in staat zijn om citroenen als perziken te eten. Maar dan zonder Rasti als externe programmeur om ons dat in te geven. We worden dan niet meer’ van buitenaf gehypnotiseerd, maar zijn daarmee zelfstandig de bestuurder van ons brein. Dan is hypnose ook geen hypnose meer, maar zelfrealisatie.
Dat Bewustzijn, het vermogen tot het creëren van je eigen realiteit, is de grootste vorm van naastenliefde die we kunnen hebben. Je verbindt je namelijk met je eigen maximale menselijke potentieel. Dat is het beste wat je een ander persoon kunt bieden. Het beste wat je van jezelf kunt geven. En het einde van een hele grote programmering, die generaties lang mensen heeft laten geloven dat ze een perzik aten in plaats van een citroen.
Knip !
