In de diepgaande transformatie die ik de afgelopen tien jaar heb ondergaan, nádat ik al jarenlang een healingopleiding had gedaan met intensieve therapie, ontdekte ik door bijna dodelijke oogoperaties, dat ik aan de gevolgen van een groot trauma leed dat ik in mezelf niet herkende en erkende. Ik ontdekte dat voeding mij vooral in een emotionele behoefte voorziet, ik heb een diepgewortelde suikerverslaving en altijd een gespannen relatie met eten en dat altijd maar positief blijven vooral het negatieve ontkent en bedekt en dat wat er niet mag zijn onbewust onderdrukt. Dat creëert chronische spanning.
Dat ontkennende, ontwijkende (chakra 1) verslaafde (chakra 2) aanpassende (chakra 3) en uit verbinding zijn met het Zelf (chakra 4), zie ik echt in iedereen terug. Voor mij gaat collectieve healing hierover. Het bewustzijn op deze processen in ons.
In de afgelopen jaren, door de deelnemers van het 12 Stappen Transformatie Programma en de cliënten die mij bezochten, ontdekte ik dat ik niet alleen sta in mijn proces. Dat iedereen, zonder uitzondering, in meerdere of mindere mate in hetzelfde schuitje zit in precies hetzelfde ontwakingsproces. In mijn boek ‘Ik ben Licht’ kan ik dat ook volledig energetisch verklaren. We zitten in de grote overgang van een donker onbewust naar een Licht Bewust Tijdperk. Zo simpel is het. Het betekent eenvoudigweg dat alles wat zich in het duister bevindt, nu in het Licht komt.
En daarbij doet zich iets merkwaardigs voor. Wat tevens de reden is, denk ik, dat er wereldwijd diepe crises worden geënsceneerd. We komen allemaal aan de beurt, niemand zal aan een totale transformatie ontkomen.
De mensen met wie het het beste gaat en wie zich het minste bewust zijn van de processen die er spelen in hun dagelijkse leven, namelijk alles gaat goed en gaat lekker z’n gangetje en ze maken zich niet te druk met wat er om zich heen gebeurt, want ze kijken liever naar het positieve, deze mensen hebben het minste animo om te willen veranderen. Verandering is namelijk alleen maar nodig in een crisissituatie.
Heel veel mensen zien hun overleving als juist als hoe goed ze het wel niet doen.
Ze willen gezien worden in hoe hard ze werken, wat ze allemaal bereikt hebben en hoeveel beter het daarom nu met ze gaat.
Zo meldde vorig jaar iemand zich aan voor het transformatiejaar vanwege chronisch overbelast zijn in niet inspirerend te laaggeschoold werk.
Na maanden veel weigering en weerstand om de schaduw in te gaan, zij vond dat niet spiritueel en niet verlichtend en gaf dat aan mij terug alsof dit mijn persoonlijke negativiteit en struggle was die ik projecteerde waardoor het leek alsof zij niet goed was of het niet goed deed, had ze een evaluatiegesprek op haar werk waarin ze zich uitsprak en toen eindelijk gewaardeerd werd voor wat ze deed, ze werd beloond met meer salaris en minder werkdruk. De transformatie was daarmee geslaagd voor haar.
Ze weigerde te zien dat ze gedreven werd door co-dependency en een afhankelijkheid aan geld en status. Ze was geschokt toen ik zei dat ze maar beter kon stoppen. Als dit haar doel was en er geen bereidheid is, dan was ze wat mij betreft klaar.
Voor mij is nog beter kunnen overleven en je nog beter kunnen aanpassen, niet waar transformatie over gaat.
We zitten in en aan iets veel groters vast, dat valt nu niet meer te ontkennen. De wereld zit in een grote transitie en wij transformeren mee.
Alles waar we mee opgegroeid zijn en aangeleerd hebben gekregen, gaat op de schop.
Dat betekent dat als je je nog beter aanpast aan het oude, je uiteindelijk een nog grotere confrontatie zal krijgen van dat wat je uit de weg blijft gaan. Voor alles is een tijd, er is geen oordeel over welk pad je loopt, hoe ver je bent of hoe hoog je tempo is. Zelfs de manier waarop, maakt niet uit. Je kunt linksom of rechtsom. Of je doet helemaal niks, dan gebeurt het uiteindelijk ook.
Het is onze ziel die nu wakker wordt en die het roer gaat overnemen. Wat belangrijk is, is dat we de processen zien die ons in onze overlevingsstrategieën houden, waardoor de ziel gevangen blijft. Om onze ziel te kunnen bevrijden, zodat we kunnen gaan leven vanuit ons talent, verbinding en de vreugde van het leven zelf, kijken we naar waar deze vast blijft zitten. Dat zijn trauma’s, conditioneringen, overtuigingen en patronen. Dat wat in schaduw zit. We schijnen daar ons Licht op. Daarmee verandert het vanzelf.
Zoiets simpels als je schouders eronder zetten en doorgaan, een overleving die zo diep in mij verankerd zit, heeft mijn ziel kennelijk tegengehouden om te groeien en te bloeien. Dat zei de ernstige hernia me, waar ik de afgelopen drie weken mee te kampen had.
Het is een pijnlijk proces, om daar in te gaan. Maar het is diepe healing. Niet in de laatste plaats omdat ik weet dat ik niet alleen ben. Niet de enige ben. Dit is een thema.
Mijn diepste en vroegste pijn, waar ik nu in zit, gaat over letterlijk klem zitten in een leugen. De leugen van de show, die altijd maar lachend en positief moet doorgaan. De ontkenning van het trauma en de pijn daarvan die verborgen, maar altijd latent aanwezig blijft.
En guess what? Dit gaat niet alleen over mijn trauma, mijn gezin of familie.
Of zelfs alleen mijn schouders, die alle last wilden dragen, Dit gaat over ons allemaal. Ik voel dat ik in het hart zit van wat er nu gaande is..
Dit is waar we nu als maatschappij in zitten. Ik ben weer een stap verder in Eenheid. En daarmee niet alleen verder in mijn eigen proces, maar in dat wat ik het collectief kan bieden door te zijn wie ik ben. Bewust Zijn.
Het zou mij niet verbazen, als jij, op jouw manier vanuit jouw achtergrond, nu in precies hetzelfde schuitje zit. Dezelfde thema’s voor je kiezen krijgt. Daar gaat voor mij transformatie over. We zijn Eén in daar waar we vandaan komen en daar waar we naar toe gaan.
Samen vormen wij dit ene veld.
Namasté.
