In een gesprek een paar dagen geleden met drie generaties, midden 50 (ik)-60-80 hadden we het over emoties in relatie tot onze jeugd. Vroeger werd er niet gepraat, vertelden de ouderen. Nergens over. Als er iets gebeurde wat heel pijnlijk was dat trauma veroorzaakte, dan hield iedereen dat stil en verborgen. Alsof het er nooit was geweest. Met alle gevolgen van dien op latere leeftijd.
Dat verband zagen ze wel, dat waar wel schade voelbaar was geweest maar niet bespreekbaar, dit als wond in hun ziel had doorgewerkt in het volwassen leven.
“Over de tweede wereldoorlog werd nooit gesproken in mijn jeugd”, vertelde de Tachtiger. Ook op school niet. Het was geen lesstof. De midden zestigers vertelden dat het voor hen ook nooit lesstof was geweest op school. Over de oorlog hadden ze later pas geleerd, door Hollywoodfilms vooral.
Dat verbaasde me. Ik, de vijftiger, heb WO II tot in den treure op school behandeld gekregen, zowel op de basisschool als op de middelbare school. Dat kon dus pas dertig jaar later.
Het inzicht dat ik die middag kreeg was dat er niet gesproken werd omdat gevoelens te pijnlijk waren als in de rauwe wond van verlies, maar omdat de gevoelens te moeilijk waren als in ‘dit wil ik niet weten’.
Ik dacht altijd dat iedereen getraumatiseerd was omdat ze dierbaren waren verloren, maar ineens dacht ik; dat niet alleen: Vooral de schaamte overheersde! Veel mensen hebben zich, toen ze zich realiseerden wat er gebeurd was, zó geschaamd en vooral voor zichzelf, dat het daardoor te pijnlijk was om over te praten. Hoe pijnlijk is het als je al die tijd iets hebt geloofd wat niet waar is, wat je trouw, en volgzaam hebt gevolgd omdat je dacht dat je daar goed aan deed en omdat dat sociaal was, terwijl je daarmee aan de kant van de vijand blijkt te hebben gestaan die jou daarmee voor het karretje heeft gespannen! Jouw naïviteit heeft gebruikt voor zijn eigen kwade doelen, waardoor er heel veel onschuldige burgers zijn vernietigd!
Gevoelens van schaamte zijn zó pijnlijk en moeilijk te erkennen, dat we liever doen alsof ze er niet zijn. Dat geldt voor al onze afweer, maar vooral voor die gevoelens die we ons Bewust zijn die we niet willen hebben. Waarbij we ons ineens beter wanen dan de ander, deze minachten en vinden dat we die terecht moeten wijzen of dat we juist het tegenovergestelde doen. Onze stem niet laten horen omdat we te bang zijn en onze zekerheden niet durven loslaten.
Het is ook niet niks, als je op basis van een zuiver gevoel en geweten op basis van simpele en concrete feiten wordt afgeslacht. Als deze dynamiek zo door gaat, na een tijdje niet alleen maar figuurlijk maar ook letterlijk.
Daar is dus moed voor nodig. En het vermogen om niet te reageren op de afslachting. Daar niet vanuit afweer in te gaan. Daar niet op te reageren. Te blijven zien dat het over de ander gaat en niet over jou.
Het lastige van afweer is dat het eigenlijk dezelfde Energie is als je kwaliteit, maar dan tegenovergesteld. De negatieve-of schaduwkant ervan.
Om een paar voorbeelden te geven:
Je bent een natuurlijke leider met een hoge intelligentie en veel kennis.
Op het moment dat je wordt aangevallen of als je je onveilig voelt, schiet je in iets. De schaduwkant van jouw kwaliteit. Dan ga je pushen, overrulen, betweten, en in de controle. Zo ervaren mensen jou dan ook, waardoor jouw kwaliteiten tegen je werken.
Een ander voorbeeld: Je bent een natuurlijke dienaar van het leven. Verzorgend, empathisch, altijd klaar staand. Als je in je onveiligheid wordt getriggerd of aangevallen voelt, trilt je pijnlichaam daar aan en activeert de schaduw van jouw mooie kant. Dan ben je de co-depender, afhankelijk en je maakt jezelf klein en onbelangrijk.
Als je van daaruit probeert te communiceren wat voor jou zuivere informatie is, wordt je vertrapt.
De kunst is om in deze Tijd het verschil te herkennen tussen de vrije Creatie/ Energiestroom die je bent en de pijn van het dat niet kunnen zijn, dus jouw afweer en verdediging.
Hoe meer en vaker jij jouw natuurlijke balans kunt hervinden en steeds terug kunt keren naar jouw basis, naar dat wie jij werkelijk bent, hoe sterker jij jouw Creaties Manifesteert. De beste manier om met de aanval om te gaan is om er niet mee om te gaan. Als er geen aanval is, hoeft er ook niets verdedigd te worden of afgeweerd.
Door te blijven ademen, er bij te blijven met je Bewustzijn, in Overgave te zijn met de Chaos en te blijven Focussen op jouw verlangen, kom je altijd weer terug bij jezelf. Blijf van hieruit communiceren en maak van hieruit jezelf zichtbaar. Dat is wat wereld nu en voorlopig nodig heeft .
