De narcist en de co-depender hebben hetzelfde trauma opgelopen, maar zijn er op een andere manier mee omgegaan. De narcist sluit uit angst voor meer pijn en schade steeds meer zijn hart af, want doordat hij denkt dat hij de schuld is van het gedrag van zijn narcistische ouder, denkt hij dat hij geen liefde waard is.
De co-depender sluit sluit uit angst voor meer pijn en schade steeds meer haar eigen waarde af, omdat zij denkt dat haar gebrek aan toekenning van haar waarde de reden is van het gebrek aan liefde dat ze ervaart.
Ze zijn allebei enorme vechters, maar de narcist vecht vooral tegen de ander en de co-depender vooral tegen zichzelf.
Het trauma is voor beiden dat ze opgroeien in een narcistische omgeving waarin het kind niet centraal staat, maar klein wordt gehouden en wordt ontkend in zijn/haar persoonlijke beleving. Vaak met veel door je grenzen heen moeten gaan als kind.
Aanpassing aan onderdrukking en agressie kan twee kanten op gaan.
Je duikt weg als kind, je maakt jezelf een kopje kleiner en zelfs onzichtbaar, of je duikt weg en vecht terug om jezelf zo groot mogelijk te maken zodat je nooit meer aan dit gevaar overgeleverd kan zijn. De mooie kant van de narcist is dat hij een echte held is. In ieder geval in zijn eigen verhaal. Maar zelfs daar is moed voor nodig. De mooie kant van de co-depender is dat zij de echte held is. Want ongezien en onderkend kan ze alles en doet ze alles.
Ik zeg Hij tegen de narcist omdat voor mij narcisme een uiting is van vastgelopen zijn in mannelijke polariteiten. Bewustzijn en Focus. Niet dat het iets met alleen mannelijke mensen te maken heeft. De co-depender noem ik Zij, omdat het vooral het vrouwelijke principe in ons allen is, dat onderdrukt is geraakt en waardeloos is geworden.
Overgave en Chaos (Kundalini Energie).
Het trauma en de conclusie zijn bij de narcist en de co-depender hetzelfde, alleen de reactie op het trauma is tegenovergesteld. Het ene kind reageert erop met een inferioriteitsgevoel ‘ik ben slecht voor jou en heb dus geen bestaansrecht’ en het andere kind reageert erop met een superioriteitsgevoel. ‘jij bent slecht voor mij en daarom heb ik geen bestaansrecht. Deze imprint zorgt later voor de hermetische houdgreep waarin de narcist en de co-depender elkaar later als ze groot zijn vast- en in stand houden.
De narcist trekt steeds meer zijn status op naar boven, om vanuit een ivoren toren onaantastbaar te kunnen zijn en de controle te houden.
Hij maakt zichzelf steeds groter en daarmee de ander steeds kleiner. Hij stelt zichzelf centraal, want dat is zijn grootste wens, de God zijn in ieders leven. De narcist kan zijn inferioriteitsgevoel niet verdragen en doet in een eeuwige verkramping zijn best om te laten zien hoe groot zijn waarde is. Door macht en controle te hebben en zijn omgeving klein en waardeloos te houden beschermt hij zijn gevoel van kleinheid en onmacht.
De co-depender zakt steeds meer naar beneden en maakt zichzelf steeds kleiner om de narcist te behagen en tevreden te stellen.
De co-depender ziet en voelt de achterliggende pijn van de narcist en ziet het als haar taak om deze pijn te helen. Hem te redden. Daar doet ze alles voor en cijfert zichzelf weg tot er niets van over is. Haar gevoel van superioriteit komt voort uit het meest intuitieve gevoel van de vrouwelijke principes: Zij weet dat zij als Bron de hoogste Intelligentie zelf is en dat de verdwijning van het ego betekent dat ze het hoogste dienende is.
Ze verwart alleen de narcist met de bron en dient de narcist vanuit de grootste zelfopoffering. Daarom verdwijnt ze uiteindelijk helemaal.
De co-depender verbergt haar innerlijke superioriteitsgevoel om de narcist tevreden te stellen en zich boven haar te houden. Hoe meer ze haar best doet, hoe meer eisen de narcist stelt en hoe ontevredener hij wordt. Hoe harder Assepoester werkt.
Zowel de narcist als de co-depender verdragen geen kritiek. Kritiek is voor beiden niet pijnlijk, maar dodelijk.
Voor mij, als co-depender ervaringsdeskundige, ligt de healing van de narcist en co-dependerdynamiek in de heling van de vrouwelijke principes in ons allemaal en zien dat de dynamiek voortkomt uit een verwonding in eigenwaarde. Als gelijkwaardigen. Als we naar narcisten blijven kijken vanuit slachtofferschap, dan houden we een narcistisch/psychopatisch systeem in stand. Als we er naar kijken vanuit boosheid en een gevoel van onrechtvaardigheid, dan is dat waar de narcist op reageert en zijn gevecht is per definitie sterker, want een narcist wint alleen maar als hij vernietigd heeft. Eenwording begint met het besef en de erkenning van de co-depender van wat het is dat ze in zichzelf vernietigd heeft. Daarmee geeft ze zichzelf de eigenwaarde die ze had weggegeven waardoor de narcist of narcisme als systeem geen ingang meer heeft bij haar. Hoe meer van het vrouwelijke principe geheeld wordt en gevalideerd in ons als individu, hoe minder narcisme vat op ons kan hebben als collectief.
