Ik ga nu de derde week in en vond het aanvankelijk een griepje van niks. Ik heb in mijn leven 3 x de griep gehad en dat was tot twee keer toe zó erg in 2015 en 2016, wekenlang hoge koorts drie maanden na elkaar, dat ik toen dacht dat ik dood zou gaan. Op zich niet zo’n heel gekke angst, want mijn lieve broer van 50 stierf in 2012 ineens aan een gewone griep. Tot dan wist ik niet eens dat dat kon, zomaar doodgaan aan griep. Helemaal niet als je gewoon gezond bent. Kleine zijsprong:
In 2012 was de sterfte aan griep hoger dan in 2020 aan Corona. Gek, niet?
Toen het twee jaar geleden ‘uitbrak’, dacht ik dat ik bij degenen zou horen die het niet zouden overleven, met mijn geschiedenis van 21 oogoperaties en totale uitputting door burn out, vijf jaar lang. Iets in mij vond het best spannend om het te krijgen.
Toch was ik geen moment bang.
Er was zoveel te ervaren en waar te nemen, dat ik het gevoel had dat er echt iets anders is gebeurd. Iets wat ik nog nooit heb ervaren tijdens ziekte. Iets wat nieuw is. Waarvan ik niet weet of het door de Nieuwe Tijd komt, of door dit virus.
Allebei, denk ik achteraf.
Er zijn de afgelopen weken/maanden heel veel bewuste mensen ziek geweest en ik voel dat dit een doel dient. Dat we met en in bewustzijn de groepsimmuniteit aan het boosten zijn.
Dat dit een belangrijke periode is van reset en dat het collectieve veld shift daarmee.
Hoe meer mensen deze trilling in het veld zijn doorgekomen (en bewust!), hoe sterker het veld wordt in weerbaarheid. Dat gaan we de komende periode hard nodig hebben.
Mijn ervaring.
In de eerste drie dagen koorts en niets kunnen eten voelde ik dat er een grote schoonmaak gaande was in mijn lichaam. Mijn lichaam had de temperatuur nodig om zich van allerlei gifstoffen te ontdoen. Het was een oké gevoel, ondanks dat Ik overal ongelofelijke pijn had. Een diepe pijn tot in de kern van mijn cellen. En op hele rare plekken in mijn lichaam. Bijvoorbeeld mijn rechterbovenarm. Het voelde daar alsof iemand een dolk in me had gestoken op die plek. Ik kon ‘s nachts niet slapen, want ik kon niet goed liggen. Ik had ook een barstende hoofdpijn met name aan de rechterkant. Overdag sliep ik de hele dag.
Daarna werd ik iedere dag wakker met een himmelhoogjauzend gevoel van ‘ik ben beter, ik ga er weer tegenaan’. Een beetje als heel hard tegen een glazen wand aan lopen, want als ik dan naar buiten ging om de hond uit te laten, wist ik niet hoe snel ik weer rechtsomkeert moest maken om weer in mijn bed te gaan liggen. Slap als een vaatdoek, knikkende knieën en klotsende oksels.
Ik kon helemaal niets. Er ontwikkelde zich een misselijkheid die wel tien dagen aanhield en die voelde als een totale afbraak van mijn ego. Dat was heel rot. Want als er geen ego meer is dan is er helemaal niets meer. Geen drijfveer. Geen impuls. Geen referentiekader. Geen spiegel. Geen visie. Geen invalshoek.
Er. Was. Niets.
Daarom kon ik vorige week ook geen inspiratiemail of blogartikel schrijven.
Er was helemaal niets wat me interesseerde.
Er was niets om voor te leven.
Ik denk dat het een dag of 5 heeft geduurd voordat ik besefte dat ik in een soort Groundhog Day terecht was gekomen. Mijn dagen voltrokken zich in mijn bed in het niets, want van naar een beeldscherm kijken werd ik heel misselijk. Het enige wat ik kon was af en toe even op Facebook kijken, maar daar werd ik nog misselijker van.
Het was net alsof ik door alles heen kon kijken en ieders Groundhog Day aan het gadeslaan was. Dan kroop ik snel maar weer onder de dekens om te slapen.
Ik had het gevoel alsof ik me in een lockdown binnen een lockdown binnen een lockdown bevond. Alsof mijn bewustzijn gevangen was gezet in een heel klein frame en vandaar uit niet meer kon bewegen.
Als ik had gewild had ik hier dood kunnen gaan, het op kunnen geven. Als ik me ertegen had verzet, was ik op de IC beland. Het waren opties, duidelijk.
Er was wel voortdurend het besef: Dit is het. Dit is wat ze doen. Dit is wat ze ons aandoen. Deze trilling. Deze trilling van gif in onze voeding, deze trilling van farmacie, deze trilling van chemtrails, deze trilling van telefoon & computerstraling. Deze trilling van het magnetisch grid wat ze aan het aanleggen zijn door middel van grafeen en ethyleenoxide (prik en test). De vernietiging van het derde oog, het zesde chakra.
De pijnappelklier. Ik zat vast in die gehele trilling en kwam er daarom niet meer uit.
Toen na een week mijn smaak en reuk ook voor een groot deel uitviel, ervaarde ik hetzelfde. Als er niets meer is, dan blijft er niets meer over. Een vreemde gewaarwording.
De omwenteling kwam toen ik Marcel Messing in de Truemanshow, wat ik in kleine deeltjes volgde omdat ik een spanningsboog had van een goudvis, hoorde praten over de aanleg van een 12 strengig DNA.
Ik weet dat we in de Nieuwe Tijd naar 12 actieve DNAstrengen gaan, samen met de volledige 100% van onze hersencapaciteit, die we nu maar voor 5% benutten nog, dus het had mijn interesse. Maar tot mijn grote verrassing voelde ik dat het in één keer werd aangelegd. Doordat Marcel het in mijn bewustzijn bracht, gebeurde het.
Het was een bizarre instant healing ervaring. In deze fase, ik heb 10 dagen in bed gelegen, was mijn lichaam aan het releasen. Samen met mijn oude asielhond, die ontzettend kan schokken in zijn slaap als hij in diepe ontspanning is, was mijn lichaam ook dagenlang aan het trillen en schokken, alsof er een andere bedrading werd aangelegd. Een andere elektriciteitsbekabeling. Ik denk eerlijk gezegd dat dat ook echt zo is. Als in Kundalini Awakening. Dat heb ik in 2012 ervaren in de tantra, maar dit was anders. Alsof mijn lichaam werd overgezet op een ander systeem.
Het was vanaf dat moment dat ik voelde dat ik weer ‘aan’ ging. Dat ik leef en wil leven. En waarom en hoe. En met wie.
Een totale reset.
Sindsdien ben ik aan het herstellen van wat er fysiek is veranderd. Dat heeft tijd nodig. Moet integreren.
De vrouw die ik gisteren sprak zei: “Ik kwam er pas uit toen ik besefte: Ik ben een ziel in een lichaam en mijn ziel kan nu beslissen om mijn lichaam beter te maken. Vanaf dat moment genas ik”.
Dat is een vergelijkbare ervaring. We hadden het erover dat het belangrijk is dit mensen te laten weten. Dat het misschien wel hierom gaat als je het wat groter bekijkt.
We weten niet dat we door de kleine dingen in het groot vergiftigd worden en dat daarmee ons bewustzijn gevangen wordt genomen, waardoor het collectieve veld in bewustzijn wordt verlaagd en vertraagd. We zijn ons niet bewust dat we zelf de regie in handen hebben van alles in ons leven. Als je dit letterlijk fysiek tot op de bodem mag ervaren, dan is dat eigenlijk magie. Een ervaring die je iedereen gunt.
En nog in het belang van het collectief ook, in meerdere opzichten.
Ik ben op dit moment heel dankbaar voor alles wat ik ervaar en ervaren heb.
Ik neem mijn gevaccineerde vriend niet kwalijk dat hij mij besmet heeft terwijl hij dacht immuun te zijn door zijn prik. Ik vind het wel een beetje vreemde gewaarwording om besmet te zijn geraakt door een gevaccineerd persoon. Ook dat hij trots is dat zijn prik het werk kennelijk gedaan heeft omdat hij niet ziek werd en ik wel, begrijp ik. Ik ben daarentegen erg trots op mijn ijzersterke immuunsysteem en helderheid en vind het wel heel jammer voor hem dat hij niet heeft kunnen ervaren wat ik heb kunnen ervaren. Dat zie ik als een gemiste kans.
Ik ben gezien de diepte van dit proces heel benieuwd wat andere bewuste mensen hebben meegemaakt. Of jullie vergelijkbare dingen hebben ervaren.
Laat het me weten!
