Thuis bewaar ik de croissant voor zondag en hou ik het meestal door de week bij koekjes. Al dertig jaar ontbijt ik niet, maar is mijn ochtend (ver)vulling koffie met koekjes. Omdat ik me jarenlang met voeding en diëten heb bezig gehouden heb ik ook regelmatig koffie (en koekjes) loze perioden gehad, maar op koffie zit helemaal een programmering. Koffie lijkt wel heilig, sinds mijn fijne espressomachine. Niet die milieuvervuilende cupjes, maar de echte Italiaanse espresso gemaakt van organic bonen.
Echt geweldig vind ik mijn eigen koffie.
Toen ik jaren geleden in de overgang kwam is er iets vreemds gebeurd met mijn eetpatroon. Ik ben ook toen in 1 jaar 26 kilo afgevallen. Terwijl ik altijd dacht na de overgang een dikke moeke te zullen worden, gebeurde het tegenovergestelde; ik werd dun en bleef dun. Na een leven lang voor 80% vegetarisch te zijn geweest kreeg ik ineens een enorme behoefte aan biefstuk, rood vlees. Die snapte ik wel. Iets met bloed ofzo. Ik luister altijd naar mijn lichaam en sinds die tijd eet ik af en toe biefstuk. als het zo uitkomt. De koffiechange was merkwaardiger. Kon ik mijn hele leven nooit meer dan twee koffie per dag drinken en dan alleen ‘s ochtends, ineens werd ik een koffieleut. Soms wel 5, 6 koffie mèt twee koekjes steeds erbij, veranderde de balans.
Mijn behoefte aan gezond eten werd minder, op die basis hoefde ik de hele dag niet meer te eten en mijn lichaam verzuurde. Ik ben daardoor echt een stuk ongezonder geworden.
In de IK BEN LICHT Reis detecteren we alle programmeringen in ons, die ons in feite tegenhouden vrij te zijn. Als we vrij zijn van ‘plaatjes’ kunnen we heel zuiver voelen wat het is wat we nodig hebben. Als we geprogrammeerd zijn, volgen we in feite iedere keer onze programmering, zonder ons daarbij af te vragen of dit wel is wat goed voor ons is. Of dat dit wel werkelijk onze behoefte is.
Op het gebied van voeding is de croissant voor mij een programmering van de gezellige zondag zoals we die vroeger hadden, met de hele familie gezellig aan het zondagochtendontbijt, Alles wat je doordeweeks niet kreeg, croissantjes, jus d’ orange, filé Americain van de goede slager en een eitje, stond heerlijk uitgestald op tafel en was altijd binnen een noodgang op omdat iedereen alles zo lekker vond.
De brioche kreeg ik als kind in Italië, waar mijn tante woonde, zelfs een hotel had een tijdje en waar wij ieder jaar naar toe gingen. In Italië was ik altijd heel gelukkig als kind, voelde me daar thuis en dat geluk kreeg een enorme impuls bij het krijgen van een brioche als ontbijt. Dat gevoel, die emotie, heeft mij geprogrammeerd op: Als ik een brioche eet, dan ben ik gelukkig.
Alle ervaringen die je in je jeugd voor je zevende jaar opdoet, programmeren jou als volwassene. Je relatie met voeding, hoe je eet en wat je eet, wordt in het tweede levensjaar gevormd. Krijg je wel genoeg of juist teveel voeding? Krijg je op tijd, of te laat of te vroeg de bevrediging van jouw honger? Wordt er naar jouw lichaam geluisterd of moet er een door het consultatiebureau voorgeschreven aantal gram in waar aan gehouden wordt?
Hoe er met ons wordt omgegaan in deze ontwikkelingsfase bepaalt uiteindelijk onze emotionele relatie met voeding. Als je een gespannen relatie met voeding hebt of als jouw lichaam gespannen reageert op bepaalde voeding, dan is het interessant om te achterhalen in retrospect hoe jij bent opgevoed in deze periode. Dat maakt veel duidelijk. Ik heb een filmpje van mezelf uit die tijd in de kinderstoel, waar ik iets van pap of yoghurt gevoerd krijg. Mijn moeder zet flink de vaart er in, ik word gevoerd terwijl ik de vorige hap nog moet doorslikken, de pap die er niet bij kan en op mijn kin terecht komt wordt opgeveegd en er weer opnieuw ingestopt en ik kan het niet bijhouden. Mijn moeder is ook van de dokter Spock generatie, wat betekent dat het bord leeg moet. Ik heb in die periode mijn bord moeten leegeten in haar snelle ongeduldige tempo. Mijn programmatuur is als volwassene dat ik eet als een wolf. Als ik aan tafel zit in een gezelschap heb ik mijn bord al leeg terwijl mijn tafelgenoten nog moeten beginnen. ik schrok alles in een noodtempo weg. Ik heb hier heel vaak iets aan willen doen, maar als ik langzaam moet eten of heel vaak moet kauwen word ik heel erg ongelukkig. Dat is voor mij niet ‘natuurlijk’. (Lees: Buiten mijn programmatuur)
Door deze programmatuur heb ik ook nooit kunnen voelen wat de juiste dosering voor mij was. Hoeveel voeding ik eigenlijk nodig heb. Pas toen ik ooit ‘signaal’ ging eten, wat betekent dat je echt heel langzaam eet en dan per hap gaat voelen wanneer je genoeg hebt, bleek dat mijn lichaam het eigenlijk standaard na een half bord wel genoeg vond. Ik was altijd geprogrammeerd geweest op een heel bord vol!
In de challenge bots ik nu op tegen mijn croissantprogrammatuur. We mogen geen koffie meer, maar nog wel de croissant. Mijn programmatuur zegt: Hmm, lekker het is zondag, ik mag een croissantje. Maar als ik het eet vind ik het eigenlijk niet lekker, zoals ik al zei, een droge hap kleffe deeg met gistsmaak. Zo ontdaan van z’n metgezel koffie vind ik er al helemaal niets aan. Tijd om afscheid te nemen van een oud plaatje…
Hoe zit dat bij jou? Hoe was jouw op’voeding’? Aan welke voeding ben jij heel erg gehecht? Waar werd jij gelukkig van als kind? Welke plaatjes op het gebied van voeding kan jij loslaten die je niet meer dienen? Welke kan je niet loslaten?
